Schaduwdochter
Het verhaal lijkt vlot te lopen, en al snel zit ik om herkenbare situaties te grinniken.
Wegvluchten uit De Sting, omdat de muziek te hard staat!
Per hoofdstuk word er van 1999 naar 2003 geswitcht, en vice versa. En al snel begint me dat ongelooflijk te irriteren. De hoofdstukken zijn kort. Veel te kort! Vaak niet meer een één bladzijde. Zodoende blijf je maar omschakelen, en persoonlijk kom ik daardoor niet zo lekker in het verhaal.
Het huwelijk van Mare en Dries loopt op de klippen, en mijn eerste indruk is dat Mare het er moeilijker mee heeft dan Dries, Ze blijft er ook langer bij stilstaan.
Het deed me denken aan die kettinkjes, die in mijn puberteit erg in waren, met een hartje in twee delen. De ene helft voor jezelf, de andere helft voor je geliefde. Als je samen was, legde je ze tegen elkaar aan, zodat je samen één hart vormde. Zo voelde mijn gemis ook. Alsof ik nog steeds met die ene helft om mijn nek liep, terwijl de andere helft er nooit meer bij zou passen.
Is het een slecht verhaal? nee absoluut niet. Wat mij betreft zit er genoeg potentie in, spanning ook. Alleen de korte hoofdstukken 🙁
Is het een heel spannend verhaal? Nee, dat nu ook weer niet.
De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen.
Wat mij totaal verraste was de ontknoping! Ben ik me toch mooi op het verkeerde been gezet! Het is met recht een psychologische thriller.
Ik vind dat Anita Larkens met Schaduwdochter een leuk boek geschreven heeft, wat beslist in je vakantiekoffer past.
