Al zeilend ben ik opgegroeid,
Elke vrijdag hurry, hurry, ….
Spullen bij elkaar verzamelen, en op naar de boot.
Als het even kon nog uitzeilen en door de (laatste) brug,
En lekker voor anker liggend tukken, weg van alle drukte en alle ……
Zalig, super ontspannend, en alle sores,…
BAF over mijn linkerschouder, hoppa het water in.
Vele tochten heb ik met mijn ouders gezeild.
In Nederland en in het buitenland.
Gekke en leuke zaken meegemaakt, en vreemde , leuke mensen ontmoet.
Een van mijn favoriete tochten,
Welke we meermalen hebben gezeild,
Is de overtocht naar Corsica.
En wel degene, waarbij we bij zonsopgang
In de verte een school dolfijnen aan zagen komen.
Deze groep dolfijnen is de gehele dag bij ons gebleven,
En speelden in onze boeggolf, onderwijl ons met een schuin oog in de gaten houdend.
Als ik maar het lef had om even de kajuit in te gaan,
Zwommen ze weg!
Snel ging ik weer naar buiten , en evensnel kwamen ze weer terug!
Genoten heb ik, en doe ik nog steeds als ik hieraan terugdenk.
Voor mij is het ook mijn stek, mijn troost ,waar ik naar toe kan gaan.
Het klinkt een beetje zweverig ,
Maar op momenten dat het even niet meer gaat,
Als ik bijvoorbeeld na een operatie erg veel pijn heb
Vertrek ik hiernaar toe
Ik sluit mijn ogen,
En haal deze dag weer voor mijn geest.
Ha deze herinneringen,
Ze hebben me al door wat ellende geloodst, en getroost.
En hopelijk blijven ze dat ook doen!


 
#WOT Write On Thursday
Dat is waar #WOT voor staat.
Een initiatief van Karin Ramaker.
Iedere donderdag presenteert zij een woord waarmee ik
– net als vele andere bloggers –
aan de slag ga voor een blog.
Deze week is het woord “Troost”.