Tjonge jonge, 1 mei was mijn laatste persoonlijk post. Veel en veel te lang geleden dus. In deze post schreef ik over mijn oom en tante, waar ik inmiddels al ruim twee jaar voor mantel.

Er is ontzettend veel gebeurd, ook met mij. Helaas gaan stress, emoties en de ziekte van Chrohn niet zo goed samen en is het zachtjes uitgedrukt als ik zeg dat ik veel last heb. Hardlopen zit er eventjes, tot mijn grote verdriet, niet in.

Tante mocht na het revalideren niet meer naar huis. Beiden kozen ervoor om, indien mogelijk, bij elkaar te blijven. De wachttijd voor een tweepersoonskamer in een verzorgingstehuis in Rotterdam bedraagt twee tot drie jaar! Maar er is licht aan het einde van de tunnel!

Onze verbazing was groot toen er een tweekamerappartement in een verzorgingstehuis werd aangeboden! De manier hoe, laat ik het daar maar niet over hebben. Schandalig, misschien dat ik er ooit een blogpost aan wijd als het allemaal een beetje gezakt is.

En toch, toch:
zwaluwen in het dak, guldens op zak
(de zwaluw brengt geluk)
Lachen eigenlijk, guldens!

Met spoed hebben we oom en tante verhuisd. Nu word de oude woning leeggeruimd, en hoop ik over twee weken redelijk onbezorgd op vakantie te gaan.
Morgen eerst een CT-scan van mijn dikke darm. Een Colonscopie was geen optie, daar moet ik, in verband met mijn longen, een week voor opgenomen worden.

Inmiddels is Iris samen met haar vriendin Fleur vertrokken naar Frankrijk/Spanje en heeft haar 6e wandeldag al achter de rug. Samen lopen ze de Camino en rond 11 augustus hopen ze in Santiago de Compostela aan te komen.

Aanstaande dinsdag vertrekt Merel met haar vriendin Eline voor een maand naar Canada, om daar rond te trekken en vervolgens alleen naar huis te komen. Haar vriendin blijft daar tot na de kerst voor haar studie.

Zo zie je er is altijd wel een lichtpuntje te vinden

#SG16 is een initiatief van Carel de Mari.
Hij geeft elke week een woord uit een spreekwoord of gezegde en daar geven Bloggers een eigen draai aan.
Alle bijdragen kan je hier vinden.