Als we elkaar terugzien
Het verhaal word in de ik-vorm vertelt door Emily, in het heden, en vertelt de geschiedenis van Emily en Nick.
Nick is een ex van Emily.
Daarnaast wordt ook het verhaal van Peter Dahler (haar opa en krijgsgevangene) en van Margareth (haar oma en toenmalig plaatselijke landarbeider) vertelt.
Hun verhaal speelt in september 1944. Deze twee verhaallijnen komen om en om aan de beurt.
Peter was een Duitse krijgsgevangenen in Amerika, een groep waarover erg weinig bekend is.
In de jaren veertig was een van de ergste die je in het Zuiden kon zijn een zwarte jongen.
Het op een na ergste om te zijn in het zuiden was een Duitse krijgsgevangene.
Een Duitse krijgsgevangene?
In de Verenigde Staten?
Als Emily haar baan als columniste kwijtraakt, schrijft ze een afscheidscolumn.
Doorgaan en dingen achter je laten, en als je dat op een gezonde manier wil doen moet je wrok uit het verleden loslaten.
Wrok belemmert je als je relaties wilt opbouwen of repareren.
En eigenlijk is dit, volgens mij, de leidraad van het verhaal.
Wrok loslaten, doorgaan en relaties herstellen.
Kristin Harmel raakt hier een gevoelige snaar, intolerantie, waarmee voor mijn gevoel meteen de link met het heden is gelegd.
Veel mensen in het dorp haatten de Duitsers van meet af aan al. Zo was het toen: heel veel mensen werden boos van de oorlog.
Maar degene die met ze werkten, tja, wij beseften dat de meesten net zo waren als wij. Alleen uit een ander deel van de wereld.
Conclusie
Ik vind het een geweldig boek, eentje die mij heel snel te pakken had.
Favoriete quote uit het boek:
Onze grootste prestatie is niet dat we nooit vallen, maar dat we elke keer als we vallen weer opstaan.
