review

De Bijzondere Kinderen van mevrouw Peregine

Een mysterieus eiland, Een verlaten weeshuis, Een vreemde verzameling foto’s.
Zo begint De bijzondere kinderen van Mevrouw Peregrine. Een mysterieus begin van een mysterieus boek. Welke een geweldige cover heeft en van binnen bijna nog mooier is!

Het duurde even voor ik in het verhaal zat, maar zoals met elke trilogie word je in het eerste deel overspoeld met informatie. Naarmate het verhaal vorderde kwam ik steeds meer in het verhaal, en aan het einde? Wilde ik dus NIET stopen met lezen!

Jacob groeit op met een opa die hem allerlei verhalen vertelt over zijn eigen jeugd. Over bijzondere kinderen. Waar hij zelfs foto’s van heeft. Na een tijdje doet Jacob dit af zijnde sprookjes.

Toen ik klein was, geloofde ik dankzij de fantastische verhalen van opa Portman, dat een magisch leven mogelijk was. Zelfs toen ik zijn verhalen niet meer geloofde, bleef mijn grootvader een beetje magisch. Hij had gruwelijke dingen meegemaakt, hij had het slechtste van de mensheid gezien en zijn leven was erdoor verwoest, maar hij was toch die respectabele, goede en moedige man geworden die ik kende. Dat was magisch.

Je kon nergens ontsnappen aan de monsters. Zelfs niet op dit eiland, dat op een landkaart niet groter was dan een zandkorrel en beschermd werd door bergen van mist, scherpe stenen en kolkende getijden. Nergens. dat was de verschrikkelijke waarheid die mijn grootvader voor mij had proberen te verbergen.

Zoals ik al eerder zei: tegen het einde Wilde ik niet meer stoppen met lezen! Gelukkig heb ik deel twee; De omhulde Stad in huis en ga er onmiddellijk in verder.

Ransom Riggs himself:Ik heb geen idee waar de meeste van mijn ideeën vandaan komen, maar ‘De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine’ is op een bijzondere wijze ontstaan. Een paar jaar geleden ben ik begonnen met het verzamelen van vintage snapshots – het soort dat je in losse stapels op de meeste rommelmarkten kunt vinden voor vijftig cent of een euro per stuk. Het was gewoon een toevallige hobby, niets serieus. Maar ik merkte op dat de vreemdste en meest intrigerende foto’s altijd foto’s van kinderen waren. Ik begon me af te vragen wie deze vreemd uitziende kinderen waren en wat het verhaal achter de foto was. Helaas waren de foto’s oud en anoniem en kon ik dit onmogelijk achterhalen. Dus daarom dacht ik: als ik hun echte verhalen niet te weten kan komen, dan verzin ik ze!

Om eerlijk te zijn heb ik niet specifiek gekozen om voor tieners te schijven, maar nu ik bekendsta als een ‘Young Adult’ auteur, ben ik er erg blij mee. Ik hou van de energie en het enthousiasme van de lezers, en bovendien zijn er niet veel beperkingen in de onderwerpen waar je over wilt schrijven. Ik hou van het schrijven over bijzondere en semi-fantastische dingen en ik denk dat ik dat nog heel lang zal doen!