review

De ogen van de vijand

De ogen van de vijand, al sinds dit boek uitkwam staat hij al op mijn nog-te-lezen-plank.. En dat is al een aardig tijdje. Waarom ik hem (nog) niet gelezen had? Geen idee, shame on me!
Eenmaal er in begonnen had het mij al snel te pakken en was het wel opletten geblazen, want de snelheid van het verhaal ligt hoog.

Hoofdpersoon in het verhaal is de vijfendertigjarige CIA-agent en ex-Navy Seal Maxwell Moore, die volgens mij aan Posttraumatische-stressstoornis (PTSS) lijdt. Gedurende het hele verhaal heeft hij last van flashbacks en schuldgevoelens.

Moore greep de stenen balustrade stevig vast, bukte zich en begon te braken. Hij bleef staan met zijn voorhoofd op zijn arm en wachtte tot het voorbij zou zijn. Hij probeerde alles te vergeten, maar door deze bomaanslag herinnerde hij zich juist alles weer. Het had hem jaren gekost om alle herinneringen te verdringen, hij had er talloze slapeloze nachten mee geworsteld, hij had gevochten om niet voor de gemakkelijke weg te kiezen en de pijn weg te drinken… en de laatste jaren had hij willen geloven dat hij had gewonnen.

Het verhaal speelt op meerdere fronten tegelijk en zit gewoon goed in elkaar, daarnaast is het gewoon een spannend boek.

Inmiddels heb ik ontdekt dat er in mijn boekenkast nog een ongelezen Tom Clancy staat, namelijk De Tanden van de tijger.
Ik heb mezelf de belofte gedaan om niet zo lang te wachten met het lezen van dit boek, ik heb er zin in!