Een geschiedenis van wolven
Na het lezen van dit boek ben ik enigszins van mijn a propos gebracht. Het verhaal is, naar mijn mening, warrig geschreven, je springt van het ene tijdmoment, waarin de hoofdpersonage vier jaar is, naar het volgende, waarin ze zesentwintig is. Het blijft switchen, wat bij mij niet begedragen heeft aan mijn leesplezier.
Uiteindelijk begreep ik dat er in het boek heel veel teruggekeken wordt, en het vertelt wordt vanuit het perspectief van Linda/Madeline, terwijl zij al veel ouder is.
Op de eerste bladzijde word duidelijk gemaakt dat er wat ergs staat te gebeuren.
Voor Paul kende ik maar één persoon die het leven had verruild voor de dood.
Dat was mijnheer Adler, mijn geschiedenisleraar in groep acht.
Veertien jaar is Linda als ze getuige is van twee ernstige voorvallen.
Een leraar van haar wordt beschuldigd van pedofilie en het bezit van kinderporno.
Vervolgens wordt, in het gezin waar Linda oppast, medische hulp aan een jongetje van vier ontzegt (Paul) en vertrouwt men op de kracht van het gebed.
In de flaptest staat al vermeld: Hoe schuldig ben je als getuige van een drama?
Opvallend vond ik de kritische noot ten opzichte van het Christelijke geloof.
Ik heb haar nooit vertelt wat ik werkelijk van de Christenwetenschap vond, namelijk dat het me, op basis van wat ik ervan weet, een van de meest plausibele verklaringen voor de oorsprong van het menselijk kwaad leek.
Ik denk inmiddels: dat is het verhaal wat ik hier probeer te vertellen.
Conclusie
Het verhaal komt bij mij wat warrig over, het continu switchen van tijdsmomenten is niet helemaal mijn ding.
Maar maakt dat het tot een slecht boek? Absoluut niet, ik moest het uitlezen en dat zegt ook wel weer wat.
De manier van schrijven en beschrijven zijn ontzettend mooi.
Maar het einde! Het laatste hoofdstuk,… geen idee wat ik daar mee moet 🙁
Zo vreselijk verwarrend, dat zorgt er mede voor dat ik niet zo goed weet wat ik nu van het hele verhaal vind.
