Even leek alles normaal

Dit is geen boek wat je in een adem uitleest, regelmatig leg ik het even weg om te overdenken wat ik nou net gelezen heb. Nog moeilijker vind ik het om het boek te beoordelen. Hoe kan je zo’n verhaal beoordelen? Mijn uiteindelijke beoordeling betreft dan ook de schrijfstijl en het soms beklemmende verhaal.

Onvoorstelbaar, hoe kom je hier al die jaren mee weg? Al vanaf het begin van het boek spreekt een ontzettend eenzaam persoon mij aan.

Met zijn drieën kijken we hoe de mensen met kleine kinderen de emmertjes en schepjes inpakken en door het zand naar boven ploegen. terug naar de parkeerplaats. Terug naar huis waar ze gezellig met zijn allen wonen, denk ik.

De rest van het weekend kijk ik verdoofd naar de hei en bedenk hoe mijn as over het bosrijke landschap zou waaien.

Wat een lage dunk heeft ze van zichzelf, en wat een waardeloze sfeer hangt er bij het studentencorps. Tijdens disputen moet je jezelf verkopen, en als je daar nou niet zo goed in bent, of niet voldoende zelfvertrouwen hebt, …Tja dan hoor je er kennelijk niet bij.

Het verhaal word nogal chaotisch vertelt, van het heden naar de jeugd, naar de relatie met Thijs van… naar …
Waarschijnlijk werkt het in haar hoofd ook zo, chaotisch. Ik kan er niets aan doen maar ik heb vreselijk met haar te doen.

Ik stort me in de armen van mijn vriendin en snik de longen uit mijn lijf. Mijn leven is niks waard zonder Thijs. het is allemaal weer net zo kut en uitzichtloos als vroeger.

Vaak moet ik denken aan het schilderij Not to be repoduced van Margitte. Een man staat voor de spiegel en ziet alleen zijn achterhoofd. het ligt niet aan de spiegel, want het boek dat erbij ligt is wel goed gespiegeld. Het drukt precies uit hoe ik over mijn gezicht en mijn idetiteit denk en het geeft me een intens beklemmend en verdrietig gevoel. de titel van het kunstwerk zegt ook al genoeg.

Wat mij verder in het verhaal erg opviel was de zorg die er verleent word. Van matig tot zeer slecht, blijkbaar word er onderling geen contact met medebehandelaars onderhouden en informatie uitgewisseld.

Zoeken naar de juiste therapie is en blijft heel moeilijk. Vind je iets wat helpt, hoe gek misschien ook, dan wordt het niet vergoed. ook heb ik weleens meegemaakt dat iemand me niet langer wilde behandelen.

Ik vind het een goed boek, is het een bestseller? Ik vrees van niet, al zou het het wel verdienen. Het is open en verfrissend geschreven. En dan het einde! Ik ben Mila van Oosten zeer dankbaar voor de epiloog. Als jezelf een beetje nadenkt, zou dat natuurlijk wel helder zou moeten zijn. Maar ik had had toch wel een heel groot OMG-moment.