Fallon
Het verhaal wordt om en om vertelt vanuit het perspectief van Fallon Michaels en Luca DeMiliano. Het was even wennen, wat mij betreft voor het eerst dat een in New Adult boek het perspectief van beide zijden komt.
Fallon werkt als tekstschrijfster bij Charity Events en Luca is de onderbaas van De Chicago Syndicate, de mafia van Chicago.
Het verhaal in ieder geval het eerste hoofdstuk begint spetterend met veel humor.
Fallon, schat, kijk eens naar je mond,? zegt ze, gevolgd door een schaterlach.
Ik trek de poederdoos uit haar hand en kijk in het spiegeltje ervan? Shit. Ik vergat dat ik rode lippenstift op had. Die is nu over mijn hele mond uitgesmeerd, waardoor ik eruitzie als een clown. Ik probeer niet in de lach te schieten om mijn belachelijke verleidingspoging en trek mijn beste vriendin mee naar de dames-wc achterin de nachtclub. Gelukkig staat er geen rij en snel duiken we naar binnen, terwijl Teagan naar haar buik grijpt.
Vervolgens werd (aan mij) een groot gedeelte van het plot al op bladzijde 20 onthult.
[spoiler]Ik denk dat jouw baas een van de grootste sponsors is van het merendeel van de projecten,? zegt Teagan met haar mond vol.
Volgens mij sponsort Alex er inderdaad veel. Ik dacht altijd dat hij een rijkeluiskind was, maar hij blijkt niet uit een rijke familie te komen. Eerlijk gezegd kon ik niet veel informatie over hem vinden op het internet. Ik wil wel eens weten waar zijn kapitaal vandaan komt.
Niet alles is op internet te vinden, verklaart ze spottend. Met een paar grote happen werkt ze haar muffin naar binnen.
Omdat ik niets weet terug te zeggen, steek ik mijn tong naar haar uit.[/spoiler]
Hoewel ik het een leuk verhaal vind en de interactie tussen Fallon en Luca zinderend is, gaat het geweld mij steeds meer tegenstaan. Het lijkt wel gerechtvaardigd te worden, een soort van modetrent. Net zoals momenteel de Netflix-serie Narcos een hit is. Alsof het doodgewoon is.
Maar ondanks dat deze moorden aan de oppervlakte heel simpel lijken, hebben ze Adriano en mij ingrijpend veranderd. Want iemand vermoorden, een leven beëindigen, blijft je op een zeker niveau voor altijd achtervolgen. Het gekke is wel dat je gedachten zich er op een bepaalde manier aan aanpassen. Ze rechtvaardigen nu het wegnemen van levens, omdat ze niet van onschuldige mensen waren. Als je leeft in een wereld waarin elk menselijk leven vervangbaar is, vervagen met het verstrijken van de tijd de normale emoties en kom je los van gevoelens van wreedheid.
Conclusie
En dan eindigt het verhaal met een giga cliffhanger waardoor je onmiddellijk met deel twee verder wil. Dat had ik dus even niet aanzien komen! Knap gedaan door Soraya Naomi om zo je aandacht vast te houden. Dat wordt wachten op het volgende deel.
Favoriete Quote
Als je de zorgen van het dagelijkse leven vergelijkt met het plezier in de fantasiewereld, wil je nooit meer echt leven en alleen nog dromen.
Alexander Dumas
Deze recensie is een onderdeel van de blogtour rond het boek. Ben je benieuwd wat naar wat andere bloggers ervan vinden? Klik dan hier
