De IJzerkoningin

Na de IJzerprinses heel snel door naar dit boek. Met de IJzerkoningin heeft Julie Kagawa weer een fijn boek geschreven.

To good to be true, dat was het gevoel wat mij bekroop bij het begin van dit boek. En binnen no time, al op bladzijde 17 bleek dat inderdaad het geval te zijn. Gelukkig besluit Meghan om te leren vechten, en het zoetsappige los te laten.

Ik luister Meghan, zei hij. Wat wil je dat ik doe?
Ik ademde diep in, leer me hoe ik moet vechten.
Ik meen het Ash. Ik heb er genoeg van om hulpeloos aan de kant te wachten, terwijl jij voor me vecht.

Inmiddels is het duidelijk dat de briljante pianist die ze bij Leanansidhe heeft ontmoet, haar vader is: Charles, de man die haar heeft opgevoed. Doordat we hem en hun geschiedenis leren kennen, kom je ook wat meer over Meghan te weten.
Daarnaast accepteert Meghan haar lot niet zonder meer en besluit ze om er het beste van te maken.

Nee, dat zou ik niet accepteren. Dit was mijn verhaal, ons verhaal. Ik zou een manier vinden waarop we allebei konden overleven, allebei gelukkig konden zijn. Dat was ik Ash verschuldigd.

Een flinke verandering ondergaat Meghan in dit verhaal, van een zwak jammerend meisje veranderd ze in een sterke vrouw, die haar lot absoluut niet gelaten ondergaat en haar magische krachten langzaam maar zeker ontdekt en gaat begrijpen.

Het verhaal bevat een flinke dosis spanning en een flinke portie magie. Ik vind het een reuze leuk boek en heb ervan genoten. Maar het einde!
Op naar deel 4, de IJzerprins dus.