Mijn herstel duurt langer dan verwacht. Gek? Ach vorig jaar liep ik na een dubbele longontsteking  op 2 juni al mijn eerste grote ronde, 4,38 km. Ik weet het, geduld, geduld, geduld!
Daar zit hem nu met de kneep, het ligt als een steen op mijn maag. Het gaat te langzaam!

Meerdere zaken heb ik al afgezegd, zo had ik gehoopt om de samen met Henk, Iris en Merel de 10,5 km van Rotterdam te lopen. Goede hoop had ik dat het zou gaan lukken, de 5 km was ik aan spontaan aan het uitbreiden omdat ik merkte dat ik ruimte over had. Tijd genoeg om te trainen tot 10 april.

Helaas houd mijn lijf hier geen rekening mee, en knalt de Ziekte van Chrohn erdoor heen 🙁 en de daarmee gepaard gaande vermoeidheid is gewoon killing.
Af en toe een poging gedaan om weer te gaan lopen, het zwemmen laat ik momenteel maar even helemaal vallen. En dan beginnen mijn longen weer te piepelen. terug bij af dus.

Meetrainen voor de StrongSisterRun kan ik wel helemaal op mijn buik schrijven.  En Rotterdam 30 april is al helemaal geen haalbare kaart. Maar gelukkig is er 3 september in Hellendoorn een herkansing, dus wie weet!

Eerst maar eens zien beter te worden, iemand een recept hiervoor?
In ieder geval zal ik meer geduld en rust moeten nemen om een beetje fatsoenlijk optekalefateren.

#SG16 is een initiatief van Carel de Mari.
Hij geeft elke week een woord uit een spreekwoord of gezegde en daar geven Bloggers een eigen draai aan.
Alle bijdragen kan je hier vinden