Wat we zien als we lezen
Een boek schrijven over : Wat we zien als we lezen, je moet er maar opkomen.
Persoonlijk zie ik niets als ik lees, alleen letters, maar in mijn hoofd werkt mijn fantasie op volle toeren. Daar worden allerlei plaatjes gemaakt. Een van de redenen waarom ik altijd eerst een boek wil lezen voor ik de verfilming wil zien. Anders zijn de plaatjes al ingekleurd.
Kun je je in gedachten een beeld vormen van hoe Anna Karenia eruitziet? vraag ik.
Ja zeggen ze, alsof ze voor mijn neus staat.
Hoe ziet haar neus er dan uit?
Daar had ik nog niet over nagedacht; maar nu ik er over nadenk, zou zij wel iemand zijn met zo’n neus die ….
Ho eens – hoe zag je haar dan voor je voordat ik het vroeg? Neusloos?
Nou …..
Dit is het eerste boek wat ik aan de kant heb gelegd, ik heb het echt geprobeerd, maar ik vind het helemaal niets.
Ik weet dat ik met mezelf heb afgesproken om buiten *mijn comfort zone* te gaan lezen. Maar dit is wel heel ver van mijn bed.
Het lezen word hier zo minutieus ontleed, dat mij de zin om te lezen vergaat. Hoofreden om het boek weg te leggen,
Ik lees omdat ik lees. Omdat ik het leuk vind en omdat ik een grote fantasie heb. Ik wil daar best wat over leren of ontdekken. Maar als het niet lekker leest, dan houd het voor mij op. En om alles te ontleden wat ik zie en voel als ik lees, liever niet. Mijn Lezen hoeft niet wetenschappelijk ontleed te worden, daardoor vergaat bij mij zelfs de zin om te lezen.
Een gedachte-experiment: haal je je moeder eens voor de geest. Haal nu je favoriete literaire personage voor de geest.(Of visualiseer je huis. Visualiseer vervolgens Howards End) Het verschil tussen het nabeeld van je moeder en dat van je favoriete personage is dat hoe beter je je concentreert, hoe duidelijker je moeder naar voren komt. Een personage laat zich niet zo makkelijk zien. (Hoe beter je kijkt, des te verder het van je af komt te staan.)
Hier bij de volgende opmerkingen:
– Waarom mijn favoriete literaire personage?
– Howards End visualiseren? Oke ik ga eerst maar eens googelen. Daar schaam ik me dus niet over, maar ik krijg wel een ongemakkelijk gevoel bij. Alsof ik dat wel had moeten weten.
Oké, Howard’s End is a novel by E. M. Forster, first published in 1910
Need I say more?
Is het een slecht boek?
Qua verhaal voor mij wel, maar het heeft prachtige illustraties.
Helaas heeft dit voor mij niet gewerkt. En heb ik het boek weggelegd.
Deze boekbespreking is mijn bijdrage aan de bloggersleesclub
‘Een perfecte dag voor literatuur‘
Alle bijdragen kan je hier vinden
